Η φωτογραφία είναι συναίσθημα, είναι άγγιγμα, είναι η αγάπη αποτυπωμένη για πάντα πάνω σε ένα χαρτί, μέσα σε μία εικόνα που θυμάται εκείνα τα μεγάλα αλλά και τα μικρά πράγματα. Η φωτογραφία μας επιτρέπει να ξεχάσουμε καθώς βρίσκεται πάντα εκεί για να μας θυμίσει.. τόσο απλή και τόσο σημαντική είναι η αξία της.

Όλοι φωτογραφίζουμε στιγμές, πρόσωπα, γεγονότα, τον εαυτό μας, ίσως από συνήθεια, ίσως από αυθεντική αγάπη για την τέχνη της φωτογραφίας, πόσες φορές όμως έχουμε σταθεί για να αντιληφθούμε τι πραγματικά φωτογραφίζουμε;

Ο χρόνος κινείται γραμμικά, τουλάχιστον έτσι τον αντιλαμβανόμαστε. Αυτό σημαίνει ότι πάνω στον άξονα παρελθόν, παρόν, μέλλον, η γραμμή που εκτείνεται απεριόριστα προς το παρελθόν και προς το μέλλον, έχει ένα κεντρικό σημείο, το παρόν, το οποίο μετακινείται συνεχώς στο επόμενο σημείο της ευθείας. Κατά τον ίδιο τρόπο ορίζουμε και την ίδια τη ζωή, γνωρίζοντας ότι καθώς κινούμαστε, αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν, προς ένα μέλλον που ακόμα δεν έχει συμβεί, άρα αυτό που μας ανήκει πραγματικά είναι το παρόν.

Όταν λοιπόν τραβάμε μία φωτογραφία στο παρόν, κρατάμε μία ανάμνηση για πάντα ζωντανή και ανέγγιχτη από τον φευγαλέο χρόνο. Αυτή η τυπωμένη ανάμνηση δεν ξεθωριάζει και δεν αλλοιώνεται από τα παιχνίδια της μνήμης, αποτελεί πάντα ένα φωτεινό φάρο σε μία θάλασσα θολών αναμνήσεων για να μας θυμίζει όχι μόνο το πέρασμα μίας ολόκληρης ζωής, μα πάνω από όλα τη δικαίωση της ύπαρξής μας, γιατί όλα όσα ονειρευτήκαμε, όλα όσα δημιουργήσαμε, όλα όσα καταφέραμε… βρίσκονται εκεί, μέσα σε αυτές τις εικόνες.

Εικόνες και πολύτιμα συναισθήματα που η θέση τους δεν ανήκει σε ένα παλιό κουτί ή μέσα σε ένα φθαρμένο και σκονισμένο άλμπουμ. Οι σκόρπιες φωτογραφίες μέσα σε ένα κουτί ή τα ξεχασμένα φωτογραφικά αρχεία μέσα σε έναν υπολογιστή δεν μπορούν να διηγηθούν καμία ιστορία και καμία πορεία ζωής, δεν μπορούν να περιγράψουν σωστά ούτε τη σημασία των προσώπων, αλλά ούτε και την ουσία.